Mijn verhaal: Halve marathon Eindhoven 2019
Op 13 oktober 2019 begon ik vol goede moed aan de halve marathon van Eindhoven. Zowel mijn ouders als mijn schoonvader deden mee. Mijn schoonvader had me al die tijd begeleid met trainen en zou ook tijdens de halve marathon met mij mee lopen, wat ik enorm kon waarderen.
Het was mijn eerste halve marathon; ik was wat gespannen maar had er vooral veel zin in! Dit zou voor mij een aanloop naar de halve marathon op Terschelling zijn, de Berenloop.
De eerste 11 km waren goed. Mijn vriend fietste hele stukken mee en qua tempo en moed zaten we er goed in. Het was die dag erg warm: 25 graden en die ochtend had het nog geregend.
Vanaf km 12/13 begon ik krampen te krijgen, maar vond dit niet uitzonderlijk. De kilometers daarna kon ik steeds slechter de mensen langs de kant zien, terwijl ik daar wel op gefocust was om mijn vriend ergens te kunnen vinden. Bij de water posten begonnen we te stoppen om te kunnen drinken. Op een gegeven moment merkte ik dat ik daar niet meer goed recht kon blijven staan/ lopen.
De kilometers die volgde ben ik blijkbaar goed in staat geweest om mijn mentale doorzettingsvermogen van mijn fysieke toestand te scheiden. Maar op km 19, na de man met de hamer (ja die staat er letterlijk; een enorme opblaaspop) naast het PSV stadion, werd het teveel en gaf ik aan mijn schoonvader aan dat het echt niet meer ging. Vanaf daar ging het lichtje uit en kwam ik bij bewustzijn toen ik alweer op de grond lag en er diverse hulpverleners om me heen stonden. De hulpverleners hebben me bij bewustzijn geprobeerd te houden totdat een ambulance aanwezig was. Deze heeft me vervolgens, na mijn temperatuur te hebben gemeten (39,5) naar het ziekenhuis gebracht. De kans is groot geweest dat op het moment van uitval ik een hogere temperatuur had. Eenmaal in het ziekenhuis is mijn temperatuur gezakt tot 37,5 en mocht ik na ongeveer 1,5 uur weer naar huis.
Achteraf had ik al vele signalen maar was ik dusdanig gedreven dat ik daar niet naar (wilde) luisterde, met alle gevolgen van dien. Signalen zoals: krampen (terwijl ik heel goed gehydrateerd was), duizeligheid, niet zweten (terwijl ik het erg warm had) en zwalken. Ik had moeten stoppen maar wist niet dat een hitteberoerte in aantocht was omdat ik er niet bekend mee was. Terwijl ik op de grond lag heb ik ook moeten overgeven; ook dat is een signaal.
Ondanks deze signalen is tegen het einde van de 20 min dat ik op de grond lag een gouden/ zilveren folie over me heen gelegd. Terwijl bij een hitteberoerte het allerbelangrijkste is om z.s.m. te koelen. Verder ben ik goed door de hulpverleners geholpen maar wist ik heel weinig over de mogelijke gevolgen. Momenteel is het 5 weken na de halve marathon en ben ik langzaam mijn werk weer aan het oppakken, dit met name door de neurologische klachten. Fysiek ben ik, voor zover ik overzien, helemaal hersteld. Door de vooruitgang die ik heb geboekt en de onderzoeken door de neuroloog heb ik er tot op heden alle vertrouwen in dat ik er bovenop ga komen, maar ik kan je wel vertellen: het was schrikken.
Voorlopig staan de hardloopschoenen in de kast; maar ik sluit niet uit dat ik ze weer een keer zal aantrekken omdat het me de afgelopen jaren zo veel heeft gebracht. Maar een wijze les heb ik hardhandig geleerd en zal me altijd bijblijven: luister naar je lichaam!