Mijn verhaal Rotterdam 2019
Op zondag 07 April 2019 liep ik mijn eerste marathon in Rotterdam.
Het was precies op die dag een stuk warmer dan normaal wat ons deed besluiten de tijd die we gesteld hadden (binnen de 4 uur) los te laten en het trainingstempo te gaan aanhouden.
Onderweg wandelden we even bij de drinkposten zodat we rustig konden drinken.
Wat mij wel opviel was dat vanaf de start mijn hartslag zo’n 10 slagen hoger lag dan normaal, iets wat ik wijtte aan de spanning.
Tot 30 km ging alles goed maar niet lang daarna begon ik het zwaar te krijgen en moest ik het groepje laten gaan.
Bij het 35 km punt heb ik zelfs nog een beetje geplast en ben toen begonnen aan het stuk door het Kralingsebos.
Dit werd echt zwaar en heb stukken gewandeld (soms zwalkend) maar dwong mijzelf steeds weer te gaan lopen.
Uit het bos stond nog familie van mij en die vonden mij er nog goed uit zien op dat moment.
Ik heb eigenlijk niet het idee gehad dat ik het heel warm had, wel dat ik het echt heel zwaar had maar wijtte dit aan de uitputting.
Eigenlijk weet ik vanaf dat moment niet meer wat er gebeurd is en tot waar ik heb gelopen, er zijn nog mensen die mij hebben gezien er waar ik op heb gereageerd maar dat kan ik mij niet meer herinneren.
Mijn eerste moment wat ik mij weer kan herinneren is dat ik in een soort van droom op een karretje door een park wordt gereden.
Later besefte ik dat dit het moment is geweest waarop ik met een brancard naar de rode kruistent ben gereden.
Hierna hoorde ik allemaal stemmen, kreeg ik het koud en enorme kramp.
Ik ben toen weer bij mijn positieven gekomen en lag dus in de tent met allemaal zusters om mij heen die druk bezig waren om mij terug te koelen, infuusprikken en een arts die uit alle macht de kramp uit mijn benen probeerde te krijgen.
Toen ik weer een klein beetje bij was gekomen en wat kon drinken begreep ik dat ik bewusteloos was binnengebracht met een kern temp. van 41 graden.
Al met al zijn ze denk ik ruim een half uur met mij bezig geweest tot mijn kern temperatuur weer 37 graden was, ik kon drinken en langzaam weer op mijn benen kon staan en lopen.
Ik was nog wel verward aangezien ik mijn eigen horloge niet meer herkende enz.
Eenmaal thuis ging het herstel redelijk snel en heb ik een week later weer langzaam wat hardgelopen.
Later heb ik op Strava terug kunnen halen waar het nu was gebeurd (40km), mijn hartslag (183spm , mijn max.)
Hieronder heb ik de Strava grafiek van mijn loop ingevoegd. Het toont de snelheid (blauw) en de hartslag (rood) en laat zien dat ik in het begin een vlakke race liep en gaanderweg een hogere hartslag ontwikkelde om dezelfde snelheid vast te kunnen houden. Vanaf 2 en een half uur gaat ook de snelheid bergafwaards, terwijl de hartslag steeds hoog is bij deze steeds lager wordende snelheid. 
Dit alles heeft mij wel aan het denken gezet over het hoe en wat er nu is gebeurd, had ik het kunnen aan zien komen en had ik het kunnen voorkomen?
Ik train veel, conditioneel in orde, ben brandweerman dus meer gewend aan hitte dan doorsnee, en had volgens mij die dag genoeg gedronken.
Wat iedereen altijd wel zegt “is dat ik snel een rood hoofd krijg bij inspanning” maar ik zweet wel voldoende naar mijn idee.
Allemaal vragen dus waar je graag een antwoord op wil hebben want hardlopen is gewoon erg leuk.
De inschrijving voor 2020 is al gedaan maar als het weer zo warm wordt dan mag ik de deur niet uit van mijn vrouw.