Hitteberoerte, hoe overkomt het je en wat gebeurt er met je. Verslag van een deelneemster aan de Dam tot Dam loop 2017
17 september 2017, de Dam tot Damloop. Eindelijk, zo lang naar uitgekeken en voor getraind! Wat gespannen maar met volle zin in het startveld, en paf…. weg! Het was een prachtige dag, droog, klein zonnetje, niet te warm en niet te koud. Perfect.
Tot 12 km heerlijk aan het lopen, daarna word het wat zwaarder. Op 14km wil het allemaal niet meer echt lukken. Kippenvel over mijn hele lijf, ‘mieren’ over mijn hoofd en het lopen gaat niet meer zo lekker. Aan de kant een man van het Rode Kruis: ” gaat het?” en ik antwoord “Ja hoor!”, voelend dat dat eigenlijk niet helemaal waar is. Maar, nog 2 km en dan ben ik er! Kom op, doorbijten. Onderweg nog een tuinsproeier meegepakt die een meisje op het parcours hield en weer door. 16km, de finish! Nog een paar honderd meter, kom op! Aan de zijlijn zie ik mijn familie, partner en zoon. Ik hoor mijn partner roepen, schreeuwen “ga lopen, ga lopen”. Hoezo? Ik ben er bijna! Zwalkend kom ik over de finish en krijg meteen een spons in mijn nek. Ik ga zitten tegen het hek, de EHBO komt weer naar me toe en neemt me mee naar de andere kant van de weg. Ik kan niet meer normaal lopen, zwalk alle kanten op. Ze zetten me in een rolstoel en meten de temperatuur. Hoog in de 38. Ik ben heel misselijk, sla wartaal uit, en heb geen idee meer wat er allemaal gebeurd. Ze brengen me naar de EHBO tent, tent 1. Sponzen over mijn lichaam, nog een keer temperaturen. 41,6 is het nu en ik zak weg.
Ik weet niet hoe lang ik weg ben geweest. Ik word wakker en ben aan alle kanten bedekt met sponzen. Ik zie mijn partner en zoon staan. Ik word naar de volgende tent, tent 2, gebracht. Daar heb ik enige tijd aan de hartmonitor gelegen, maar ik hoefde niet gereanimeerd te worden. Wel voelde ik me zo, zo slecht. Ik dacht, als ik nu mijn ogen dicht doe en aan dit gevoel toegeef, dan ben ik weg.
Het heeft even geduurd voordat mijn temperatuur weer gezakt was en mijn hart weer een juist ritme had gevonden. Nadat alles weer naar behoren ging mocht ik naar huis. Het heeft lang, heel lang, geduurd voordat ik me weer echt goed voelde. Bezoekjes aan de huisarts, mijn lijf voelde vreemd. Onderzoek bij de cardioloog heeft uitgewezen dat mijn hart kerngezond is. Hoogstwaarschijnlijk heb ik te maken gehad met een hitteberoerte. Een hitteberoerte maakt geen onderscheid in hoe goed je getraind bent, hoe gezond en sterk je lichaam is. Hij kan je treffen op een moment dat je het totaal niet verwacht en kan alleen verslagen worden met de juiste hulp. Daarom zijn koelbaden bij hardloopevenementen zo ontzettend belangrijk! Koelbaden en goede voorlichting voor de hulpverleners! Hopelijk kan mijn verhaal een steentje bijdragen om dit voor elkaar te krijgen en kan het er voor zorgen dat er nooit meer hoeft te gebeuren wat er met en bij Arthur en Caroline is gebeurd.