Mijn verhaal: de halve van de Haar

Dit is het verhaal van mijn hitteberoerte tijdens de Halve van de Haar op 22 april 2019.

Sinds een paar dagen is het warm voorjaarsweer en op de bewuste 2^e Paasdag is het zo’n 25 graden. De start van de halve marathon is om 13:30 uur. Aan het begin van de wedstrijd vind ik al gauw de haas van 5:00 minuten en daar kan ik comfortabel achter blijven lopen. Ik heb nog niet eerder achter een haas gelopen en het voelt bijna als vals spelen. Bij de eerste de beste drinkpost neem ik wat water om van die droge mond af te komen. Ik merk dat het lopen van deze snelheid me meer moeite kost dan normaal. De 10 km kom ik nog goed door op 49:45, maar daarna moet ik de haas laten gaan. In plaats van de geplande versnelling, daalt mijn tempo. Dit is het moment waarop ik mijn schema en streeftijd loslaat en alleen nog maar de finish wil halen. De aanmoediging in de kasteeltuin doet me goed maar het is al behoorlijk zwaar en het zal zwaar blijven. Omdat het mijn eerste halve marathon is denk ik dat het erbij hoort en ga door.

De hitte en de lange stukken in de felle zon hakken erin. Onbewust loop ik onder sproeiers door en ren in de schaduw als die er is. Ondertussen voelt het alsof mijn voeten in brand staan, krijg ik pijn in mijn schouder en heb een zwaar hoofd. Het enige wat ik denk is: “ik wil stoppen!”, maar tegelijkertijd ben ik ook kilometers aan het aftellen tot de finish. Opgeven is geen optie. Bij de drinkpost op 16 kilometer drink ik weer wat. Het lege bekertje gooi ik als een soort bowlingbal weg in de klaarstaande volle bekertjes. Oeps – sorry! Ik ben al niet helder meer en krijg steeds minder mee van wat er om me heen gebeurt. Ik passeer het bordje van 17 km – nog maar 4 km. Ik blijf doorlopen maar heb niet door dat ik enorm langzaam ga. Mijn verwardheid neemt toe en ik snap niet waarom het bordje van de 18 km maar niet komt. Zouden ze die vergeten zijn?

Het volgende moment zit ik met 2 EHBO’ers bij me in de schaduw tegen een muur. Ze vertellen dat ik ben gaan zwalken en out ben gegaan. Ik kan het me niet herinneren. Ze zeggen dat ik er wit uitzie en stoppen een coolpack in iedere lies. Sinds ik ben gestopt met hardlopen is mijn hartslag in 3 minuten gedaald van 184 naar 147 slagen per minuut. De EHBO’ers geven me ook een paar dextro energy’s die ik zonder water lastig weg krijg. Ik geef antwoord op hun vragen maar de woorden komen moeilijk uit mijn mond. Ik adem rustig maar blijf me slecht voelen. Ik begrijp het niet, ik ben toch gestopt met hardlopen? De EHBO’ers laten een ambulance komen. Aan de meldkamer geven ze door dat ik oververhit ben, dat ze aan het koelen zijn en dat ik slecht aanspreekbaar ben. Ik hou vol en stamel: “waar blijft die ambulance?” In de ambulance wordt om 15:41 uur voor het eerst mijn temperatuur gemeten. Die is 37,4 graden, 35 minuten nadat ik out ben gegaan. Ze leggen een infuus aan en ik krijg een glucose oplossing (glucose 10% 100ml) en veel vocht (3 x 500 ml ringer). Ook krijg ik paracetamol (1 gr), kalmeringsmiddel (10 mg dormicum) en iets tegen de misselijkheid (4 mg ondansetron). Ondertussen verga ik van de pijn door kramp in mijn kuiten. De zuster praat tegen me aan om me bij bewustzijn te houden maar ik voel me wegzakken. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik schreeuw het uit omdat ik denk dat het gebeurd is.

2 uur later kom ik in het ziekenhuis weer langzaam bij. Ik krijg een uitgebreid medisch onderzoek met een hitteberoerte en milde afbraak van spierweefsel als conclusie. Dat laatste schijnt normaal te zijn bij een halve marathon. In het ziekenhuis krijg ik nog meer vocht, in totaal 3 liter (NaCl 0.9%)! Verder mag mijn temperatuur niet boven de 39 graden komen en moet ik veel drinken. Ik word van de Eerste Hulp overgeplaatst naar een afdeling waar ik de nacht doorbreng. Als ik genoeg heb geplast mag ik aan het begin van de middag gelukkig weer naar huis. Het zal nog dagen duren voordat ik begin te begrijpen wat me precies is overkomen.

Wat ging er allemaal mis?:

• Te kort voor de start (1,5 uur van tevoren) nog volkoren boterhammen gegeten
• Mijn lichaam was nog niet gewend aan de hogere temperatuur van de voorgaande dagen (onvoldoende geacclimatiseerd)
• Tijdens het lopen te weinig gedronken (dehydratie) en koolhydraten onvoldoende aangevuld
• Onvoldoende naar mijn lichaam geluisterd – signalen zoals hogere hartslag en vermoeidheid niet aan warmte gekoppeld
• Mijn tempo onvoldoende aangepast aan de warme omstandigheden
• Door blijven lopen in plaats van stoppen

Wat was goed?:

• Het ingevulde medisch paspoort en contactpersoon achterop het startnummer

Epiloog:

Na een paar weken ben ik voorzichtig weer begonnen met hardlopen. Op advies van de sportarts ben ik meer rustige loopjes gaan doen. In oktober heb ik, na een half jaar, voor het eerst weer meegedaan met een kleinschalige wedstrijd en 10k op snelheid gelopen. Dat ging goed en het was vooral opvallend hoeveel mijn hartslag daalde nadat ik halverwege wat water had gedronken. Sindsdien neem ik op al mijn langere loopjes drinken mee en oefen ik met drinken tijdens het lopen. In november heb ik meegedaan met de Zevenheuvelenloop en dat was gelukkig ook een positieve ervaring. Om mijn nare ervaring met de halve marathon te overwinnen heb ik me ingeschreven voor Groet uit Schoorl, begin februari 2020. Kleine kans dat het dan warm is. Dus nu ben ik aan het trainen om een halve marathon heelhuids uit te lopen.

Thijs uit Utrecht, 41 jaar.