“ Hoe een medeloper eerste hulp verleent aan een slachtoffer van een hitteberoerte en daarmee zijn overlevingskansen vergroot als elke minuut telt.”

Zondagochtend, 16 oktober 2022, het was weer zover, eindelijk de Halve Marathon weer eens lopen in Amsterdam.

Ik startte om 13.10 uur en stond in Startvak geel, als trouw lid van Le Champion heb ik altijd geluk dat ik wat eerder mag starten. Dit geeft mij rust, ik ben niet zo’n snelle loper en ik moet er niet aan denken als de bezemwagen mij uit de race plukt en ik als laatste deelnemer eindig.

Het was warm die dag en ik startte samen met mijn vriendinnetje. Zij loopt sneller dan ik en we hadden dan ook afgesproken om elkaar los te laten.
Tijdens de loop, ongeveer bij 14 kilometer zag ik in een flits aan de linkerzijde (ik loop altijd uiterst rechts) een jonge vent in de foetushouding liggen langs de kant van het parcours.
Ik ben er naartoe gegaan en zag direct dat het mis was. Ik sprak hem aan en stelde controle vragen, waar ben je, wie ben je, wat is je geboortedatum, waar woon je, wat voel je, kun je me vertellen hoeveel je gedronken hebt etc.
Tijdens het uitvragen zag ik de man hevig bloeden uit zijn neus, ook probeerde hij over te geven wat uiteindelijk lukte toen ik hem in de stabiele zijligging kon krijgen. De man wilde echter op zijn knieën blijven zitten, helemaal in elkaar gedoken en ik dacht; dit is niet goed.
Ik had direct door; dit is een hitteberoerte!
(2 jaar geleden een presentatie gehad van Joost Fonville tijdens een bijeenkomst van ICE4LIFE en daar heb ik waanzinnig veel van opgestoken.)
Er waren al diverse omstanders aan het bellen met de 112 (waar ik zelf werkzaam ben) en besloot om water te vragen aan de mensen om mij heen, ik heb het shirt met pijn en moeite uit getrokken en heb de man geprobeerd te koelen wat lukte met behulp van de omstanders die allemaal met water aan kwamen rennen. Ook waren er een aantal mensen die hun jas over de man wilde leggen, goed bedoeld maar dit zou desastreuze gevolgen kunnen hebben.
Ik zag aan de huid en voelde aan de huid dat het iets effect leek te hebben maar ik was niet helemaal tevreden.
Ik besloot om zelf ook de Meldkamer Ambulancedienst Amsterdam te bellen en nogmaals te vragen waar de ambulance bleef.
Op een gegeven moment zag ik dat er een vrouw aan kwam rennen en zij maakte zich bekend als arts. Zij nam het over van mij.
Ik heb de man verteld dat zij het over zou nemen en ik mijn telefoonnummer zou achterlaten voor eventuele vragen.
Toen ik langs de kant stond, zag ik een echtpaar staan, zij bleken de ouders te zijn van de man. Zij waren uiteraard behoorlijk overstuur en ik ben met hen in gesprek gegaan en hen geprobeerd te troosten. Mijn telefoonnummer achtergelaten en in een soort roes ben ik de laatste kilometers gaan afleggen naar het Olympisch Stadion.
Ik kwam binnen en de tranen prikten, de medaille in ontvangst genomen en het niet kunnen bevatten wat er gebeurd was.

Eenmaal thuis kreeg ik in de avond een berichtje van de moeder, haar zoon had het ziekenhuis mogen verlaten en zijn lichaamstemperatuur was 41 graden, er was inderdaad sprake van een hitteberoerte en ik had de juiste dingen gedaan. Er was veel ijs nodig geweest om hem weer op temperatuur te krijgen. Haar zoon had ontzettende hoofdpijn, benauwdheid en spierpijn.

Al met al ben ik dankbaar, dankbaar dat ik een mensenleven heb mogen redden, met dank aan de inzet van de ouders van Arthur Fonville, die sinds dat noodlottige ongeval strijden voor het voorkomen, beter herkennen en goed behandelen van hitteberoertes. Hitteberoerte is een sluipmoordenaar, maar als het tijdig herkend wordt en er direct agressief wordt gekoeld, krijgt deze sluipmoordenaar geen kans!