Mijn verhaal: Heatstroke van een hardloper bij km 14 van de Dam tot Dam loop 2019
Eindelijk is het zover. Mijn eerste Dam tot Dam loop. Met een groep vrienden lopen wij de Dam tot Damloop om geld in te zamelen voor Stichting Opkikker. I
k heb de afgelopen maanden regelmatig getraind en meerdere malen 11/12 kilometer gelopen.
Ik heb er ontzettend veel zin in, maar zie er ook tegenop omdat het de eerste keer is dat ik meer dan 16 km ga lopen.
Tot overmaat van ramp heb ik een dag voor de dam tot damloop mijn enkel verzwikt tijdens een zaalvoetbalwedstrijd.
Op de dag zelf peppen wij als vriendengroep elkaar nog even op en spreken elkaar bemoedigend toe. Ik heb het streven om tussen de 1:40 en 1:45 uur te finishen.
De eerste paar kilometers is het zoeken naar een goed ritme, maar al snel heb ik dat met een vriend te pakken. Rond de 8 km krijg ik last van mijn enkel. Met mijn zuurstof en benen gaat het prima.
Ik loop op een schema van 1:40 dus alles lijkt redelijk voorspoedig te verlopen.
Bij elke mogelijkheid om te drinken maak ik gebruik van de situatie en voorzie ik mijzelf van vocht. Naarmate de kilometers vorderen worden mijn benen wat zwaarder.
Bij 12 kilometer krijg ik wat last van mijn enkel en ga ik een paar honderd meter wandelen. De vriend met wie ik samenloop beurt mij op dat wij het laatste deel ingaan en we pakken het looptempo weer op.
Ondanks wat zware benen gaat het mij verrassend goed af.
En dan, totaal onverwachts, komt het 14 km punt in zicht. Ik zeg mijn vriend dat ik toch echt weer moet lopen.
Ik geef hem aan dat hij verder kan lopen om een mooie tijd neer te zetten.
Ik zeg hem dat ik mij een beetje duizelig voel en sterretjes zie. Dat is het laatste wat ik mij herinner.
Als ik mijn ogen weer open lig ik op en onder de zakken ijs. Mijn benen doen ontzettend veel pijn en ik weet niet wie en waar ik ben.
Mijn geheugen is ruim een half uur volledig weg en komt na het aanbrengen van een infuus (opweg naar het ziekenhuis) langzaam terug.
In het ziekenhuis worden wat testjes gedaan en gelukkig is lichamelijk alles in orde. De klap die mijn lichaam heeft gehad heeft echter veel impact.
Gedurende anderhalve week na de dam tot damloop heb ik last van vermoeidheid na een halve dag werken en heb ik wat concentratieproblemen.
In deze week besef ik mij ook steeds meer wat er allemaal had kunnen gebeuren met een lichaamstemperatuur van 41,8 graden.
Ik heb ontzettend veel geluk gehad met vrijwilligers die fantastisch gehandeld hebben en voor mij echt het verschil gemaakt hebben. Ik heb van al deze kanjers de gegevens kunnen achterhalen en ze persoonlijk kunnen bedanken.
Nu ben ik langzaam aan weer korte afstanden van rond 3/4 km aan het lopen en sport ik weer. Lange afstanden lopen in mijn eentje voel ik mij nog niet zeker genoeg voor.
Dat ik dit namelijk niet aan heb voelen komen en dat er een flink groot risico zit aan wat ik heb meegemaakt beangstigt mij.
Toch wil ik aankomend jaar weer de dam tot damloop gaan lopen.
Hiervoor wil ik mij goed voorbereiden, trainen en informatie inwinnen.
Daarnaast wil ik wel continu met iemand lopen omdat mij dat op dit moment meer zekerheid geeft.
Toch zal dit mij er niet van weerhouden om te blijven sporten. Ik ben mij beter bewust van wat er gebeurt is, maar weet ook dat dit mij overkomen is.
En dat ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben heb ik te danken aan een fantastische groep mensen die tijdens de dam tot damloop mij geholpen hebben tijdens mijn hitteberoerte.